این نشریه افزود: تلاش های دیپلماتیک اخیر تهران نشان می دهد که این کشور یک راهبرد دوگانه را به سمت جذب سرمایه گذاری و ادغام دوباره با اقتصاد جهان دنبال می کند: (1) جذب سرمایه برای احیای زیرساختاری های داخلی کشور و (2) استفاده از سرمایه ایران برای تامین مالی ساخت پالایشگاه های نفتی در سراسر جهان. 
با توجه به این که سرمایه گذاری در بخش زیرساخت های ایران تقریبا به یک تریلیون دلار در 10 سال آتی نیاز دراد، تهران بشدت بر طرح های مالی برای احیای زیرساخت هایش متکی است. 
بر این اساس، سرمایه گذاران مقادیر هنگفتی پول سرمایه گذاری می کنند و بازگشت این سرمایه در یک مدت طولانی که اغلب 30 سال در نظر گرفته می شود، صورت می گیرد.
اتکای شدید ایران به طرح های مالی، پیامدهایی خواهد داشت که ممکن است از مدت اعتبار اولیه توافق هسته ای فراتر رود و در عین حال به صورت بالقوه، انگیزه های منحصربفردی را برای طرف های مختلف در صورت نقض تعهد ایران و بازگشت این کشور به سوی شرکای قدیمی اش در زمان انقضای برنامه جامع اقدام مشترک (برجام) ایجاد کند. 
از این رو، رویکرد راهبردی تهران دوران پس از برجام را مد نظر دارد و این کشور در اتخاذ راهبرد ادغام دوباره با اقتصاد جهان وارد یک بازی طولانی شده است.
آمریکا، اتحادیه اروپا و سازمان ملل متحد سه نقش آفرین اصلی در ساز و کار تحریم های ایران بودند. یکی از ابعاد بسیار مهم برجام بازگشت خودکار تحریم ها در صورت عمل نکردن ایران به مفاد این توافق است. در صورت بازگشت خودکار تحریم ها، شرکت ها مستقیما به دلیل وارد شدن در توافقات با ایران در زمان لغو تحریم ها مجازات نخواهند شد. گذشته از این، چنین قراردادهایی می تواند شامل تعیین مدت زمانی مشخص برای توقف فعالیت سرمایه گذاران در ایران باشد. 
در این صورت، روابط تجاری اولیه و هجوم کالاها باید تا قبل از مهلت انقضای هر گونه دوره توقف فعالیت سرمایه گذاران خارجی متوقف شود. اما موضوعی که کمتر مشخص است این است که چنین شرطی در رابطه با پروژه های بزرگ زیرساختی چگونه اجرا خواهد شد، بویژه آن که سرمایه چنین پروژه هایی اغلب بر اساس هجوم نقدینگی که اغلب فراتر از مدت تعیین شده برای برجام است، تامین می شود. 
با توجه به ضرر کلی احتمالی ناشی از بازگشت خودکار تحریم ها، دولت های اروپایی به دنبال قرار گرفتن در چنین شرایطی فقط در صورت بروز مشکلی جدی برای مثال افزایش ذخایر اورانیوم ایران فراتر از حد توافق شده، هستند.
البته پس از انقضای برجام که (تقریبا 15 سال است) تحریم های سازمان ملل و اتحایه اروپا بطور کامل لغو خواهند شد و هر گونه اعمال دوباره تحریم های سازمان ملل در معرض قدرت وتوی شورای امنیت و هر گونه اعمال دوباره تحریم های اتحادیه اروپا نیز مستلزم توافق جمعی کشورهای عضو شورای اتحادیه اروپا خواهد بود. آمریکا همواره می تواند بطور یکجانبه تحریم های ثانویه را اعمال کند، اما در صورت استفاده از چنین گزینه ای منزوی خواهد شد. 
از این رو، راهبرد ایران برای استفاده از طرح های سرمایه گذاری خارجی اهرم بیشتری در اختیار این کشور قرار می دهد تا با جدیت مفاد برجام را تا قبل از مهلت انقضای آن که تقریبا 15 سال است اجرایی کند. البته پس از انقضای برجام اهرم ایران افزایش خواهد یافت چرا که هر گونه اعمال دوباره تحریم های سازمان ملل متحد به همکاری بین المللی قابل ملاحظه ای نیاز خواهد داشت که احتمال تحقق این امر دشوار خواهد بود زیرا سرمایه گذاران غیر آمریکایی در دوران لغو تحریم ها تعهدات مالی مهمی را برعهده گرفته اند که در صورت تخطی از آنها بیشترین ضرر را خواهند کرد.